‘Elk verhaal sleept een ander verhaal achter zich aan. Het is dit tweede verhaal waar het om gaat’. Dat is de lead van een Sterk verhaal van Manon Uphoff in ‘Zomertijd’ van Trouw (15 augustus 2015).
Deze lead schuift over het slot, en met name één zin die als een graat in mijn keel blijft steken uit een brief aan een zelfdoder die voor de trein sprong van ds. Herman Koetsveld uit Hengelo (www.nieuwwij.nl/nieuws/brief-aan-een-wanhopige).

Een brief die inmiddels in mijn tijdlijn op twitter ‘hot’ is en mijn nieuwsgierigheid wekte. En inmiddels ook ergernis. ‘En toch’, schrijft Koetsveld, ‘vind ik dat je dit niet had mogen doen. Om de mensen om je heen die nu misschien levenslang moeten tasten naar antwoorden.’

Het past niet, zo’n veroordeling. Het andere, tweede verhaal dat er misschien óók is, en de nabestaanden troost kan bieden (ik spreek uit ervaring), wordt erdoor verdonkeremaand en in een moralistisch daglicht geplaatst. Het andere verhaal van een mens die misschien dacht dat het leven van de mensen om zich heen beter af zou zijn als hij/zij er niet meer was. Wie zal het zeggen?

Er valt niets te zeggen. Hooguit – als ze er op dat moment behoefte aan hebben – in stilte te zijn bij de machinist in doodschrik, of bij de mensen die de resten van het lichaam bij elkaar moesten rapen, zoals Koetsveld het omschrijft. Om díe kracht zou ik willen bidden.