Shakespeare in allerlei soorten en maten

Zowel de Volkskrant als NRC Handelsblad kwamen met een overzicht van stukken van Shakespeare die dit seizoen worden opgevoerd. ‘Tenminste tien’, juichte Kester Freriks. Ik juich als het groot Shakespeareliefhebber natuurlijk onmiddellijk met hem mee.
Maar eerlijk is eerlijk: juist de meest opvallende opvoeringen missen in beide overzichten. En laat daar nu een trend in zitten die de moeite van het uitlichten waard is.

Ik bedoel The  Indian Tempest door het Footsbarn Travelling Theatre (21 t/m 23 september 2012 in Carré), de eerste Hamlet in het Koerdisch (RAST, tournee in oktober) en – we denken breed – Romeo en Julia door het Scapino Ballet Rotterdam (nog t/m 21 januari 2013).
Misschien mis ik nu ook wat, maar over deze voorstellingen heb ik niets gelezen.

Dat is jammer, want wat hier gebeurde is spannend. De Indiase en Koerdische toneelspelers, de niet-westerse musici traden door zich met Shakespeare bezig te houden niet alleen buiten hun gemeenschap, uit hun traditie, maar trokken de gro(o)t(st)e Westerse schrijver ook in hun (vertel)traditie.
Letterlijk, met de twee vertellers in Hamlet, overdrachtelijk omdat Kalibaan in de Indian Tempest niet alleen oproept de boeken van Prospero te verbranden, maar omdat dit op het eind ook gebeurt.

Stof ter overdenking en waard om op z’n minst melding van te maken.

Eén toon, één steen

In de serie Portretten van Canvas, was op 20 oktober een herhaling te zien van het portret van Paul Dujardin, algemeen directeur van het Paleis van Schone Kunsten (Bozar) in Brussel, en Luc Tuymans, die onder andere het portret van koningin Beatrix in het vernieuwde Stedelijk Museum in Amsterdam schilderde.

Als muziek klinkt op z’n tijd één krachtig aangeslagen toon op de piano. Als van een pianostemmer, met een zacht riedeltje erachteraan. Op het eind van het televisieportret zat Dujardin aan de piano en speelde alle frustraties over een (on)mogelijke samenwerking met China van zich af.

Die ene toon deed mij denken aan The Map, een concert voor cello, video en orkest van de Chinese componist Tan Dun, composer in residence tijdens de Amsterdamse Cello Biënnale (26 oktober t/m 3 november 2012).

Dit stuk is geïnspireerd op een ontmoeting die Tan had met een oude man in de bergen bij Hunan. De man bespeelde één steen maar wist er een wereld aan emoties aan te ontlokken.

In mijn hoofd ontmoeten de muziek van die ene pianotoon en die ene steen elkaar, het Westen en het Oosten. Maar raakten ze elkaar nu net wel of net niet, zoals de 2 vingers op de fresco van Michelangelo in de Sixtijnse Kapel? That ’s the question.