“Kunst stelt ons in staat onze plek onder de zon, ergens tussen de aarde en de hemel in, te heroverwegen. Nooit komen we helemaal los van de aarde. Maar kunnen we wel helemaal opgaan in de aarde?” Zo begint een mooi artikel van Ton Kruse (beeldend kunstenaar en theoloog) over het werk van Gé-Karel van der Sterren (in: Interpretatie, nov. 2013, p. 37-39) dat mij inspireerde tot dit stukje naar aanleiding van het schilderij Twee liggende figuren op strand (zie afb.) van Erni Kwast.

Twee figuren in zwemkleding, liggend op hun buik. De lucht is blauw en lijkt halverwege over te gaan in het blauw van de zee. De donkere lagen in de lucht zou je kunnen lezen als wolken. Helemaal wolkeloos is de lucht niet. Het strand is geel. De linker figuur heeft badkleding aan waarvan de kleur neigt naar die van de lucht en het water. De rechter figuur draagt rode badkleding als de kleur van de aarde (adam, mens, en adamah, aarbodem hebben in het Hebreeuws dezelfde stam: adam = rood). De gezichten zijn niet of nauwelijks te zien. Herkenbaar en toch ook weer niet.

Beide figuren staan centraal op het doek. Hun hoofden worden omlijst door het blauw van de zee en de hemel. De lichamen lijken uit het blauw van de hemel en het rood van de aarde genomen, terwijl hun hoofden in de wolken lijken. Overwegen ze hun plek onder de zon, tussen hemel en aarde?

Erni Kwast neemt deel aan de expositie ‘Naked’ (24 november – 15 december 2013) in Pulchri, Den Haag. http://ernikwast.nl