Alles in de film Violette van de Franse regisseur Martin Provost klopt. De muziek van Arvo Pärt, soms hetzelfde stuk in een andere uitvoering, maakt het verhaal gaandeweg steeds intenser én warmer van toon. Het beeld van Giacometti op de schoorsteenmantel (zie afb.) in het koopappartement van Simone de Beauvoir in het Parijse Montmartre past ook wonderwel in de context van deze biopic.

Volgens een folder bij een overzichtstentoonstelling van Giacometti in de Rotterdamse Kunsthal (oktober 2008-februari 2009) bewegen diens mensfiguren ‘zich eenzaam in de ruimte’. Maar je kunt je afvragen of dit  het enige is – net zomin als de muziek van Pärt in het begin van de film eenzelfde gevoel uitdrukt als later, wanneer het wordt ‘overschreven’ door andere uitdrukkingen.

Het was nota bene Jean-Paul Sartre, die zoals bekend een relatie had met De Beauvoir, die de existentialistische connotatie ‘eenzaam’ aan de beelden van Giacometti gaf. Maar de beeldhouwer, die vaak zelf een film ‘pakte’ in Montmartre en daar De Beauvoir en Sartre ongetwijfeld heeft ontmoet, was het niet met hem eens. Het ging hem om het tweede woord uit de folder: het in de ruimte gezet zijn. Het is Provost gelukt om dit laatste in de figuur van de schrijfster Violette Leduc in woord, geluid en beeld te vangen.