Onlangs werd ik, op weg naar de metro in station Zuid WTC in Amsterdam, staande gehouden door een verkoper van de Volkskrant. Hij vroeg of ik de krant kende en wat ik ervan vond. Ik antwoordde dat ik er een abonnement op heb gehad, maar dit had opgezegd omdat de zure toon me niet langer beviel. ‘O’, zei hij, ‘u bent een kritische lezer. Dat is mooi. Mag ik u een aanbod doen: wilt u in het weekend de krant lezen en dan uw mening erover aan ons doorgeven?’ Dat leek me wel wat – tot er telkens meer kosten aan bleken te zijn verbonden, tot een aandeel in de bezorgkosten aan toe. Toen heb ik voor de eer bedankt.

Dat neemt niet weg dat ik best gratis een keertje wat wil zeggen over een in dit geval recensie die mij in het verkeerde keelgat is geschoten. Een recensie n.a.v. het afscheid van Mariss Jansons: http://www.volkskrant.nl/muziek/mariss-jansons-is-toegewijd-tot-de-laatste-noten~a3918751/

Met name het gedeelte over wat naar buiten kwam – dat blijkt te zijn gebaseerd op uitlatingen van fluitist Kersten McCall in NRC Handelsblad (19 maart 2015). Dit heeft niets met een recensie te maken, maar eerder met een artikel of – nog beter – een hoor- en wederhoor in een interview. Ik ga hier verder niet op door (de eerste steen, de balk …), maar moest er wel aan denken toen ik op dezelfde dag in het mooie boekje Op weg naar Pasen (eindredactie Leen Bosgra) een wijze les las, opgetekend door Marie-Claire Vandooren. Een les over de drie zeven van Socrates. Ik parafraseer er een gedeelte uit.

Socrates kwam in Athene een man tegen die hem iets wilde vertellen over een vriend. De wijsgeer onderbrak de man en vroeg of wat hij wilde gaan vertellen wel door de drie zeven was gegaan. ‘De drie zeven?’ vroeg de man. ‘Ja’, zei Socrates. De eerste is die van de waarheid: is het waar wat je me wil vertellen? De man bloosde. De tweede zeef, zei Socrates, is die van het goede. De man aarzelde. En de derde zeef tenslotte is die van de noodzakelijkheid. Is het echt nodig dat je dit aan me wilt vertellen? Ook dat moest de man ontkennen. ‘Vergeet het dan’ zei Socrates tenslotte.

Zo wil ik de recensie van Guido van Oorschot vergeten en het op één na laatste concert van Mariss Jansons als chefdirigent (ik hoorde het concert in de AAA-serie op donderdag 19 maart) in mijn hart bewaren.