Het was herkenbaar: de tweedeling die ds. Klaas Holwerda tijdens een kerkdienst gisteren aanbracht in het kwaad: het kwaad van buiten en het kwaad binnenin ons. Het deed me denken aan de tweedeling die de filosofe Susan Neiman onderscheidt in haar studie Het kwaad denken – ik blogde er al eerder over, omdat ik erop afstudeerde –: natuurlijk en moreel kwaad. Het gaat bij haar om een analyse en ze snapt dat ‘anderen zich geroepen zullen voelen om het hier geboden raamwerk te verfijnen’.

Die anderen kunnen theologen zijn, denk ik met Sjef Laenen tijdens een cursus over joodse mystiek in mei dit jaar; in de universitaire wereld gaat het immers louter om de gemene deler waarbij geloof buiten de deur wordt gehouden. Je bestudeert de ideeën van, zeg, Susan Neiman, maar het gaat er niet om op grond daarvan het kwaad buiten de deur te houden of te transformeren. Laenen noemde zoiets ‘methodisch atheïsme’, waarbij het er niet om draait jezelf te verbeteren en de wereld beter te maken, om ‘vreedzaam te vechten’, om de titel van een boek van Hans Achterhuis en Nico Koning aan te halen – op grond van ‘het kwaad denken’, van argumenten, met anderen én met jezelf.

Dat vraagt om een positiebepaling, om minder ‘waardenvrije wetenschap’, om een andere methodologie. Dat vraagt ook om een grond onder de tweedeling natuurlijk en moreel kwaad, kwaad buiten en kwaad binnen ons, maar dat niet alleen. Het vraagt tevens om het erkennen van het feit dat het kwaad van buiten naar binnen kan slaan, aldus Klaas Holwerda, naar wie ik weer terugkeer. Dat vereist moed en de-compertamentalisering, om het slechten van de dichotomie van Neiman c.s. en hokjesdenken.

Holwerda legde aan de hand van het vaak gewraakte slot van Psalm 139 uit hoe dat in elkaar zit. Dat slot levert namelijk problemen op:

God, breng de zondaars om,
– weg uit mijn ogen, jullie die bloed vergieten –
ze spreken kwaadaardig over u,
uw vijanden misbruiken uw naam.

Zou ik niet haten wie u haten, Heer,
niet verachten wie tegen u opstaan?
Ik haat hen, zo fel als ik haten kan,
ze zijn mijn vijand geworden.

Sterker nog: je bent je eigen vijand geworden! Of, zoals Gert Bremer in zijn nageschreven Psalmen, Laat mij maar zingen – waar ik al eerder over blogde – zegt:

Gij, Ene,
zie mijn haat en mijn boosheid,
mijn onmacht tegen alle kwaad.
Van buiten en van binnen [vet EvS]
ken Jij mij tot in ook daar:
mijn diepste donker.
Dat het zich niet tegen mij keert
en ik er voor bezwijk.
Dat ik mij niet tegen keer
en Jou in mij verspeel [vet EvS]
Ene, Gij,
daarom liever in Jou alleen gericht
dan met velen en versnipperd [vet EvS].

Rest dan, aldus Holwerda, de bede waarmee de Psalm besluit, zoals het begin ervan, maar dan in de vorm van een gebed:

Doorgrond mij, God, en ken mijn hart,
peil mij, weet wat mij kwelt,
zie of ik geen verkeerde weg ga,
en leid mij over de weg die eeuwig is.

Binnenkort zal ik in een blog ingaan op het naar binnen lezen van een Bijbeltekst versus het uitroepen ervan. Of is dat net zo goed een kunstmatige dichotomie en gaat het zowel om van buiten (uiten) én te binnen lezen of zingen?