Nooit heb ik gedacht dat het zover zou komen. Ik heb altijd mijn oor te luisteren gelegd bij zowel jonge als oude inspirators op welk terrein dan ook. Verkouden en gewapend met een zak hoestballetjes ging ik koste wat het kost naar de kerk om ds. H. Witvliet (1911-1992) te horen, toen al emeritus. Ik denk mede omdat zijn enorme eruditie en belezenheid mij aanspraken. Zijn zoon schreef in 2011 een mooi Dankschrift over hem. Eens stond hij al startklaar om aan zijn preek te beginnen, bleef even in gedachten verzonken staan (o jee, hij zou toch niet …?) en zei toen ontwapenend: ‘Ik moet even naar mijn auto, want ik heb geloof ik de lichten aan gelaten.’ Heerlijk toch? Anno 2017 is dat in veler ogen ouderwets. Jong, flitsend en zeker van je zaak is het devies.
Ik liep er afgelopen weken een paar keer hard tegenaan. Ook – inderdaad – in de kerk, waar de Bijbelkring is opgeheven omdat het zowel een achterhaald iets zou zijn als ook nog eens alleen ouderen aanspreekt. En bij een reactie op een oproep om voorstellen in te dienen voor artikelen over mijn oude vakgebied kreeg: ‘We beginnen liever bij de nieuwe generatie.’ En met ‘inspirerende voorbeelden en personen in het buitenland.’ Dat weten we dan. Niet dat er geen uitzonderingen zijn.
Zo ben ik erg blij dat wat oudere dansers letterlijk en figuurlijk zijn opgestaan om hun kennis en kunde met de jongere garde te delen: Lust for Life heet de voorstelling van Danstheater Aya. Onder het mom dat ‘prachtige oudere vrouwen toch ook nog heel wat te vertellen hebben’, zoals theatermaakster Wies Bloemen het in een interview met Alexander Hiskemuller (in Trouw, 19 december) uitdrukte. Gewoon wat met je vak blijven doen, daar gaat het om. Je liefde en interesses op peil houden, en die waarden delen en doorgeven. Dat het fysiek wat minder gaat, wordt in deze voorstelling uitgespeeld. Waar de oudere dansers echter vooral tegenaan lopen, is dat ze in een niet zelf gekozen sociaal isolement werden gedwongen.
‘De bevolking vergrijst, terwijl de maatschappij verjongt’ zegt een danseres in het interview. That is the problem, denk ik. Is dat niet een beetje uit balans? Ja, en dat is jammer, want juist levenservaring verdiept. Op allerlei terreinen. En het is ook nog eens mooi om naar te kijken of te luisteren, om te ervaren. Anders mooi dan jonge dansers in de bloei van hun leven, maar niet minder waardevol.