Bij tijd en wijle adembenemend

Lorenzo GhielmiDe afwisseling tussen enkele orgelconcerten van Georg Friedrich Händel en een paar Concerti grossi van Arcangelo Corelli vanavond in een concert door het in 2005 opgerichte La Divina Armonia onder leiding van Lorenzo Ghielmi  (zie afb.) in Tivoli Vredenburg Utrecht was méér dan om-en-om uitvoeringen. Neem de twee hobo’s in het Orgelconcert op. 7 nr. 1, die als orkestinstrumenten (verdubbeling van de strijkersstemmen) minder pregnant naar voren kwamen dan we gewend zijn. Maar … op momenten dan weer juist meer concerto grosso-achtige solopartijen bliezen. Een inhoudelijke overeenkomst was geboren met Corelli’s Concerto grosso op. 6 nr. 3, dat na de pauze werd gespeeld.

In het Concerto grosso op. 6 nr. 9 van dezelfde Corelli konden we de strijkersklank ten volle bewonderen: sierlijk, stuwend, swingend en – eerlijk is eerlijk – soms op de grens van wat mooi is. Gewaagd haast.
De hobo’s noemde ik al, maar ook de fagot verdient aparte vermelding, zoals diens klank in het openingsdeel van het eerder genoemde orgelconcert buitengewoon fraai kleurde met de orgelklank.

Een groot kistorgel met pedaal, met veel verve en vol smaakvolle improvisaties bespeeld door Lorenzo Ghielmi, de nestor van de Italiaanse uitvoeringspraktijk van oude muziek.
Mooi was hoe zijn solopartij zich als het ware losmaakte van het statige en puntige begin van Händels op. 6 nr. 6 en hoe hij binnenkwam in het laatste deel van op. 7 nr. 3. Bij tijd en wijle adembenemend. Mooi ja.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.